مفهوم وقف:

اگر بخواهیم واژه ی «وقف» را به فارسی برگردانیم، «ایستادن» و «پایندگی» خواهد بود. در اصطلاح فقهی، وقف، عبارت است از: «نگهداشت عین ملک و مصرف کردن منافع آن در راه خدا» و نیز در اصطلاح قانون مدنی، وقف را «حبس عین ملک ( شیء زمین، ساختمان و...) و جاری کردن منفعت بر آن بر حسب نیت واقف ( وقف کننده)» تعریف کرده اند. در فرهنگ ها و اصطلاح نامه های فارسی نیز معانی ای همسان این موارد، نگاشته شده است که به طور خلاصه بیان می دارند که: «وقف، نگه داشتن سرمایه، خانه، وسیله، مغازه، باغ، ساختمان یا زمین و... است برای همیشه، بدون واگذاری اختیار فروش و جابه جایی و از بین بردن آن، که حق بهره برداری یا سود و منفعت آن بر حسب نظر واقف (صاحب ملک) به همه یا عده ی خاصی از مردم، تعلق خواهد گرفت.»
 

وقف در قرآن و سیره ی معصومان(ع):

در قرآن، آیه ای که بر وقف و احکام آن صراحت داشته باشد، وجود ندارد، ولی دانشمندان اسلامی از کلیت برخی مفاهیم اخلاقی که در قرآن ذکر شده است، چنین دریافته اند که وقف، مورد تأیید قرآن کریم است؛ چرا که اعمال خیر و صالح، همواره در آیات قرآن ستوده شده اند و به طور کلی، هر آیه ای که بر انجام دادن کارهای نیکو یا تشویق به آنها دلالت داشته باشد، بر وقف نیز دلالت می کند که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره نمود:
۱. سوره ی کهف، آیه ی ۴۶: «کارهای شایسته ی ماندنی نزد پروردگارت، از نظر پاداش بهتر و امید به آن بیشتر است».
۲. سوره ی مزمل، آیه ی ۲۰: « هر عمل نیک که برای آخرت خود پیش فرستید، پاداش آن را نزد خداوند می یابید و آن اجر و ثواب آخرت، بس بهتر و بزرگ تر و بیشتر است.»
۳.سوره ی بقره، آیه ی ۱۷۷: «نیکوکاری بدان نیست که روی خود را به جانب مشرق و مغرب کنید؛ چرا که این بی اثر است؛ لکن نیکوکار، کسی است که به خدا و روز قیامت و فرشتگان و کتاب آسمانی و پیامبران، ایمان آورد و اموال خود را در راه دوستی خدا، به خویشان و یتیمان و در راه ماندگان و مستمندان بدهد».
در سخنان پیامبر و اهل بیت (ع)، درباره ی تشویق به وقف، جملات فراوانی به چشم می خورد. این بزرگواران- که خود بهترین معلمان بشر بوده اند-در موارد زیادی به این عمل نیکو دست زده اند. از آن جمله، در «قبا» (نزدیک مدینه) نخلستانی بود به نام «بویره» که از اموال شخصی پیامبر (ص) محسوب می شد و ایشان، آن را وقف بر فقیران و بینوایان نموده بود. و نیز نقل شده است که پیامبر (ص) زمینی را وقف مخارج افراد در راه مانده (ابن السبیل) نمود. امیرالمؤمنین(ع) نیز در محلی به نام «ینبع»، صد چشمه حفر کرد و آنها را وقف حاجیان خانه ی خدا نمود و نیز مزرعه ای داشتن که وقف نیازمندان و در راه ماندگان کرد. و نیز امام صادق(ع) اموالی را که برای برپایی مجالس عزاداری بعد از رحلت خودشان وقف کردند و نیز ائمه ی دیگر که زمین ها یا باغ هایی را برای فقرا و نیازمندان وقف می نمودند.
 

وقف در ایران:

یکی از روش های پسندیده که نیاکان ما از دوردست روزگار (پیش از اسلام) فراپیش داشته اند، وقق کردن خانه یا زمین و یا نهر و قنات و... بوده است که به خواست قلبی خود و یا به درخواست دیگران، آن را در راه خدا و برای مردم، از فروختن و جابه جایی برای همیشه باز می داشتند و سود و بهره ی آن را برای گشایش کار درماندگان و گرفتاران، اختصاص می دادند و با این کار شایسته و خداپسندانه، بسیاری از گرفتاریها از بین می رفت، دل های زیادی شاد و خرم می گشت، بی پناهان بسیاری سامان می یافتند و گرسنگان و تشنگان فراوانی از خطر مرگ نجات پیدا می کردند.
 

وقف در ادیان مختلف:

سنت وقف، ویژه ی اسلام و کشورهای اسلامی و شرقی نیست.
در کشورهای غربی و حتی در نقاط دور افتاده ی جزایر استرالیا و آفریقا و در میان سرخ پوستان آمریکای جنوبی و در هند و نپال و تبت نیز این سنت، وجود داشته و دارد. این اقوام، برای معابد، پرستشگاه ها، کلیساها، صومعه ها و دیرهایشان، موقوفه هایی را اختصاص داده اند.
بویژه در ایران، مصر باستان، یونان، چین، هند، ژاپن، روم، بابل و فلسطین، قبل از اسلام نیز موقوفاتی وجود داشته که برای استمرار فعالیت معابد و صومعه ها و پرستشگاه ها و بازسازی آنها و گذران زندگی اسقف ها، برهمن ها، کاهن ها، لاماها و... از درآمد آنها بهره می گرفته اند و همین طبقه (روحانیون) نیز آنها را سرپرستی می کردند و به دانش آموزان مدارس وابسته به معابد، خدمات لازم را می دادند؛ گرچه معمولاً بخشی از دارایی موقوفه، برای خدمات عمومی به مردم و مستمندان، بویژه در راه ماندگان و بیماران و صدمه دیدگان از حوادث غیر مترقبه و بلایا (نظیر سیل و زلزله و طاعون و...) در نظر گرفته می شد.
 

جایگاه اجتماعی وقف:

مهمترین ویژگی های اجتماعی وقف را می توان در موارد زیر خلاصه نمود:
۱. از بارزترین ویژگی های اجتماعی نظام وقف، طبقاتی نبودن آن است. بدین معنا که سنت وقف، همواره و برای همه ی اقشار جامعه، قابل دسترس است و در انحصار یک طبقه ی خاص نبوده و نیست. بر این اساس، سنت وقف، پیوسته افراد زیادی را از طبقات مختلف جامعه جذب می کند که یا واقف اند و یا از درآمد اوقاف و خدمات آن بهره مند می شوند. لذا از طبقات فقیر اجتماع گرفته تا مردم متوسط الحال (همچون کشاورز و پیشه ور و صنعتگر و فروشنده) تا توانگران و مسئولان بلند پایه ی حکومتی،(۱) همه با وقف در ارتباط بوده اند و هستند.
۲. نظام وقف، عبارت است از چارچوب بنیادین مسئولیت های متقابل و همبستگی اجتماعی میان ثروتمندان و نیازمندان. در این چارچوب بنیادین، برای رفع نیازهای ضروری طبقات محروم و صاحبان نیازهای خاص (همچون: یتیمان، بیوه زنان، پیران، آوارکان و قربانیان حوادث مختلف)، اقدامات و حمایت های لازم در نظر گرفته شده است.
۳. نظام وقف، یکی از ساز و کارها (مکانیزمهای) تحقق عدالت اجتماعی و وسیله ای صلح آمیز برای توزیع مجدد درآمد، بدون هرگونه اجبار و مداخله ی قدرت حاکمه بوده و هست. از این رو، می توان گفت که وقف، در حمایت از وحدت ملی و اجتماعی و جلوگیری از بروز بی ثباتی و خشونت و تنش میان گروه های اجتماعی با وضعیت اقتصادی متفاوت، نقش دارد.
۴. وقف، نقش ملموسی در ارائه ی خدمات رفاهی (بویژه در مناسبت ها و حوادث و تصمیم گیری های مهم شخصی و خانوادگی، مانند: ازدواج، اشتغال، تحصیل، برگزاری مراسم عزا و...) دارد و از این طریق، سهم مؤثری در افزایش «امید» به زندگی و آینده در جامعه ایفا می کند.
۵. وقف، در حمایت از کیان خانواده (که سنگ بنای جامعه است) و حفظ انسجام و یکپارچگی آن از طریق حمایت های مالی و تدارکاتی و نیز حمایت از حقوق افراد ضعیف و بیمار خانواده ها و کسانی که از توانمندی های جسمی و روحی کمتری برخوردارند، نقش مهمی داشته و دارد.
۶. وقف، فراهم کننده ی چارچوبی اساسی برای مشارکت مردم در امور اجتماعی است. بدین معنا که تصمیم یک فرد برای اختصاص داوطلبانه ی بخشی از دارایی خود به امر وقف، کافی است که نهادی عام المنفعه (چون مدرسه یا بیمارستان) را به وجود آورد.
به طور کلی، یکی از بهترین بسترهای مشارکت اجتماعی، نظام وقف است که توجه به دیگران و نیکوکاران و نادیده گرفتن تمایلات خودخواهانه و اندیشیدن به منافع گروهی را مورد تشویق قرار می دهد و چنانچه از جانب رهبران و نخبگان جامعه به سمت حیات فرهنگی و ارتقای علمی و معنوی و نیز کارآفرینی و ریشه کنی فقر، هدایت شود، در ارتقای سطح امید در جامعه و کمک به پویایی و حرکت و تلاش نسل جوان، بسیار کارآمد خواهد بود.
 

نقش وقف در حل مشکلات اقتصادی جامعه:

وقف می تواند به اهداف اقتصادی دولت ها، کمک فراوانی کند. وقف می تواند در کم کردن کسر بودجه ی دولت، نقش مؤثری داشته باشد؛ زیرا کسر بودجه یا ناشی از کم شدن درآمد و یا ناشی از افزایش مخارجی است که دولت معمولاً در انجام وظایف خود مجبور به تحمل آن است، که در این دو زمینه، وقف می تواند یاری رسان باشد؛ زیرا با افزایش تولید کالا و ارتقای سطح خدمات عمومی، دولت از هزینه کردن برای این موارد، معاف می شود. مثلاً وقتی که یک ورزشگاه یا کارگاه تولیدی یا مدرسه یا بیمارستان از طریق وقف، تأسیس می شود و به جامعه خدمت می کند، در واقع، دولت را از هزینه های ایجاد و اداره ی یک ورزشگاه یا کارگاه یا مدرسه یا بیمارستان، معاف کرده است.(۲)
و همچنین وقف با کمک در تأمین خدمات عمومی، هزینه های دولت را کم می کند و به تبع آن، دولت را از استفاده از وجوه استقراضی باز می دارد و لذا تا حدودی از کمبود بودجه ی دولت جلوگیری می کند.
از دیگر مشکلات دولت در اقتصاد، توزیع عادلانه ی درآمد و ثروت است که وقف می تواند وسیله ی مناسبی برای توزیع مجدد و حمایت مستقیم و غیر مستقیم از اقشار آسیب پذیر جامعه باشد، بدون آن که هزینه ای بر بودجه ی دولت، تحمیل کند.
بیکاری نیز یکی از معضلات مهمی است که خیلی از کشورها به آن دچار شده اند که در این زمینه نیز وقف می تواند کمک مؤثری به دولت ها بکند؛ زیرا بر اساس سنت وقف، گروه زیادی از طبقات مختلف جامعه به گونه ای با اوقاف در ارتباط اند و یا در امور وقف به صورت مستقیم و غیر مستقیم، نظارت دارند و یا از خدمات آن بهره مند می شوند و یا... که تمام این موارد از میزان بیکاری در جامعه می کاهد و اگر فرهنگ وقف و اوقاف در جامعه ای رونق گیرد، قطعاً درصد قابل توجهی از آمار بیماری کاسته خواهد شد.
 

پی نوشت ها:

۱- بر اساس احکام فقهی اسلام، حکومتگران نمی توانند از اموال عمومی (بیت المال)، چیزی را وقف کنند.(ر.ک: وقف در فقه شیعه، ابوسلمان، تهران: اسوه، ۱۳۶۲). (ح.ز)
۲- به عنوان نمونه، در سالهای اخیر، جهاد مدرسه سازی توانست از طریق وقف، کمبود کلاس درس در کشور را تقریباً برطرف نماید. همچنین ستاد اقامه ی نماز، از طریق وقف، به ساخت سالن های نمازخانه ی چند منظوره (قابل استفاده برای دیگر مراسم: جشن ها، مسابقات، امتحانات و...) در مدارس و نیز مساجد و سرویس های عمومی در جاده ها اقدام کرده است.(ح.ز)
منابع:
۱. تاریخچه ی وقف در اسلام، علی اکبر شهابی، تهران: دانشگاه تهران، ۱۳۴۳.
۲. تاریخچه ی اوقاف، عبدالحسین سپنتا، اداره ی کل اوقاف اصفهان، ۱۳۴۶.
۳. مجله ی «وقف، میراث جاویدان»، شماره های ۲و۲۷.
۴. فرهنگ معارف اسلامی، سید جعفر سجادی، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۶۹.
۵. وقف در فقه شیعه، ابوسلمان، تهران: سازمان حج و اوقاف و امور خیریه (اسوه)، ۱۳۶۲.